Het helpen bij de dam.

Afgelopen donderdag ochtend hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn Donny, Mick en ik (Stefan) rond half 10 uur naar de stad gegaan, om daar nog even wat boodschappen te doen om mee te nemen. Jelle en Oscar hadden daarvoor opgebeld de avond op woensdag avond.

We zijn na het winkelen nog even naar een restaurantje geweest om te gaan eten en gingen toen naar de matatuplaats (busplaats). We keken welke matatu we moesten hebben en stapten in. We waren lekker op tijd en hadden dus veel plaats. We gingen achterin zitten en zaten dus met zijn 3en op een 6 persoons achterbank. Na ongeveer 15 minuten kwamen er een paar jongeren binnen en die gingen naast ons zitten. We zaten nu achterin met 5 man. Vlak voor dat we vertrokken stapte er een man in, pakte een boekje, sloeg die open en begon ineens te schreeuwen. Achteraf bleek dat dat een man was die over het geloof aan het praten was.

We waren ongeveer 5 minuten aan het rijden toen we al weer stopten. Er stapte een man in en die kwam tussen mij en Mick in zitten. Hij keek niet echt fris uit zijn ogen, maar we accepteerde het toch. Na een tijdje rijden was de man in slaap gevallen en schudde goed door elkaar over de hobbelige wegen. Bij een grote hobbel raad je het al..., stootte de man zijn hoofd best hard tegen de stoel voor hem.

Toen we in Mutomo aankwamen na ongeveer 3 uur besloten we een beetje vooraan in de bus te gaan zitten, doordat we er bijna uit moesten. Ik werd tegen het raam aangeperst en had geen beenruimte, dus moest ik me oprollen. Er stapte net voor we verder reden een vrouw in en die gaf Donny een hand en ons ook. Het bleek een vrouw te zijn die altijd kookt voor de jongens. Toen we in Kiango aankwamen stapte we naar buiten ik strekte mijn rug, die dubbel lag en liepen een winkeltje binnen. We liepen achter de toonbank langs naar een achterdeur. Toen we daarna naar rechts liepen zagen we de slaapkamer van de jongens. In die kamer staat een kast en 4 bedden en veel water. Donny gaf ons een rondleiding en liet ons het dorpje Kiango zien. Ook zagen we de richting waarin we moesten lopen om bij de dam te komen. Toen we weer terugkwamen hebben we wat te drinken gekocht in het winkeltje waar we eerder doorheen gelopen waren. Na ongeveer een half uur kwamen Oscar en Jelle terug van de dam en die hadden ook nog wel wat verhalen om te vertellen over Kiango. Al snel kwam de kokkin aanlopen met het nieuws dat het eten klaar was. We aten een soort nasi met annanas, worstjes en chaphati (soort pannekoek). Na het eten zijn we al snel naar bed gegaan aangezien het donker was, we moe waren en er geen stroom was.

De volgende dag ging Oscar brood halen en kwam erachter, dat er nog geen brood was. Hij heeft toen maar Donna's gekocht. Dat zijn een soort oliebollen in de vorm van een annanas schijf. Na het ontbijt gingen we naar de dam. Het was een uur lopen, maar dat viel mee. Toen we aankwamen bij de dam stelden de jongens ons eerst voor aan een aantal mensen. Daarna gingen we aan het werk en hebben we stenen van een plek in het bos naar de dam gesjouwd.

Hierbij werden kruiwagens ingezet, vrouwen (die mochten dan ook water hebben als de dam af is en houten kleine ladders, waar de stenen opgelegd werden. Jelle en ik liepen heel de tijd met die ladders, aangezien je die met zijn 2e moest tillen. Na het middageten (bonen met mais) gingen we cement mengen en storten. Bij het mengen heeft de community het meest gedaan, omdat wij meer stenen moesten zoeken. Maar bij het storten deden we allemaal mee. We gingen in een rijtje staan, terwijl er aan het begin van het rijtje cement in kommen van ongeveer 50 centimeter doorsnede werd gegooid. Die schijven moesten we doorgeven en aan het eind van het rijtje stond iemand die het storte. Aan het einde van de dag zaten we helemaal onder het cement. We sloten de dag nog even af met de community en moesten natuurlijk ook bidden. We kregen van Alex (een van de leidinggevende van de dam) ook een bijnaam. De mijne was Kalonso: dat is de naam van de vice president. De vice president houdt namelijk ook van praten.

Toen we thuis kwamen hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt samen met de jongens en de buddies van de jongens. Ook Alex kwam nog even op bezoek. De volgende dag zouden we om half acht met de matatu naar huis gaan, maar die matatu kwam niet. Toen moesten we de matatu van half 9 pakken, maar die was ook te laat. Hij kwam om kwart voor 9 en dus stapte we in. Ik moest in het gangpad staan, maar dat was maar voor 5 minuten, doordat ik toen al naar voren werd geroepen omdat er plaats was gemaakt voor 'de Muzungu'. In Mutomo kon Mick, die al een plaats had, weer naast mij komen zitten. Na een weer een slopende rit van 3,5 uur kwamen we in Kitui aan en gingen we zo snel mogelijk naar huis. Daar zagen we binnen het labteam weer zitten en hebben Rick, Laura en ik 's middags de was weer gedaan, zoals elke week.

's Avonds hebben we een film gekeken tot dat de stroom uitviel. Laura heeft voor de verandering eens mijn rug gemasseerd, want dat was wel nodig. Rond 2 uur gingen wij als laatste naar bed. De volgende dag zijn Rick, Laura en ik naar de stad geweest om inkopen te doen en gingen Rachel en Adriaan een stukje lopen. Mick ging zijn was doen en bleef dus thuis. Verder hebben we lekker rustig aan gedaan op 's avonds na. 's Avonds hebben Rick en ik nog even een stuk hardgelopen naar de pinautomaat en terug. Verder hebben we de film van zaterdag afgekeken en een nieuwe opgestart. Rond 11 uur was iedereen kapot en gingen we dus maar slapen.

Deze morgen hebben we al een vergadering gehad over hoe het project verloopt.

De leraren van KW1C kwamen langs.

Afgelopen vrijdag hebben we besloten, dat we naar de jongens van de dam toe gaan aanstaande donderdag. We zullen dan op zaterdag weer terugkomen. We hopen wel dat we dan mee kunnen helpen aan de dam, want we zagen op internet dat er regen aankomt deze week.

De volgende dag hebben we weer ons ritueel gevolgd, door te gaan wassen. Na het wassen hebben we uitgebreid gewinkeld, waarna we weer even gezwommen hebben. Het zwemmen is lekker voor 1 keer in de week en het is maar 2 euro voor zo lang als je wilt. Na het zwemmen hadden we contact met de leraren van onze school en besloten we naar het Bavaria hotel te gaan om te eten.

Ik(Stefan) had daar een lekkere salade op als voorgerecht en als hoofdgerecht had ik een halve kilo kalf met frietjes. We gingen uiteindelijk rond 11 uur naar huis en hebben daar nog wat gedronken. Aangezien we best moe waren zijn we vrij snel daarna naar bed gegaan. Ik kon niet slapen en heb de hele tijd wakker gelegen. Uiteindelijk heb ik 2 uur geslapen en zat dus op de vroege zondag ochtend rond half 8 al weer op de bank.

Op die dag heeft de rest lekker uitgeslapen en kwamen de leraren met Jacomien even langs om in het huisje te kijken. Na een tijdje gepraat te hebben, kwam Donny erachter dat hij een raar plekje op zijn been had. Laura keek er even naar en wist niet zeker of het nu een ontsteking was of een beestje. Daarom zijn we vandaag naar de doktor geweest en die vertelde dat het waarschijnlijk een beestje was die hem gebeten had. Hij kreeg wat antibiotica en moet woensdag voor een controle terugkomen naar het ziekenhuis als het niet over is. Al met al valt het allemaal mee. We hopen alleen dat Donny met ons mee kan donderdag naar Kiango, omdat hij anders 2 weken hier moet zitten en dat is voor hem ook saai. We gaan ervan uit dat het allemaal goed komt, want het valt wel mee.

Gisteren hebben we ook gelijk afscheid genomen van Jelle en Oscar, omdat die weer naar de dam gingen, maar nu voor 2 weken. Ook namen we afscheid van de leraren en Jacomien, omdat we dachten dat we die niet meer zouden zien. 's Avonds toen Donny Ineke opbelde om te melden dat hij in Kitui bleef vroeg ze gelijk of we dan zin hadden om naar Park Side Villa te komen om wat te drinken. Daarna hebben we echt afscheid genomen. Vandaag vertrekken ze naar Nairobi en vliegen morgen terug naar Nederland.

De labstudenten zijn ook weer in het veld om monsters te nemen, op Laura na. Ze hebben het vrij druk op het lab en dus besloot Laura hier te blijven met een van de buddies, om hier wat door te werken.

Tweede keer in Mbitini.

Afgelopen dinsdag hadden we niet zo veel te doen, maar we kregen rond de middag een berichtje binnen, dat er een computer bij Sasol stond die we moesten repareren. Maar toen we daar aankwamen bleek dat we alleen een programmaatje erop moesten zetten (Adobe Reader). Als we dit geweten hadden, hadden we de telefoon kunnen pakken en door de telefoon uit kunnen leggen wat ze moesten doen om het programmaatje te krijgen en te installeren.In ieder geval hadden wij weer iets om te doen.

Ook waren we Office 2003 aan het downloaden, zodat we in Mbitini weer verder konden werken. De volgende dag kregen we te horen dat er een pc bij Sasol stond waar iets mis mee was en we hoorden dat we de pc opnieuw moesten installeren. Toen we gingen kijken bleek dat er iets heel anders mis was (Active Desktop werkte niet goed). Na 1 instelling veranderd te hebben, werkte de pc weer helemaal. De man van wie de pc was vertelde toen hij op zijn achtergrond een waarschuwingsteken verscheen, dat hij niet meer wist wat hij moest doen en dacht hij dat hij dat zijn pc helemaal kapot was.

Gisteren zijn we weer naar Mbitini geweest. We vertrokken rond 9 uur en merkten dat Chris en Hope niet mee gingen. We liepen met zijn 4en aan en we dachten dat Jimmy en Damarez wel wat tempo zouden houden doordat we dan sneller konden vertrekken en sneller weer thuis waren. Maar toen we bij de matatu plaats aankwamen, zagen we ze niet meer. Na ongeveer 5 minuten wachten zagen we ze in de verte aan komen lopen.

Het duurde ongeveer een kwartier, tot ze bij ons waren (dat was ongeveer 700 meter). Toen leide Jimmy en Damarez ons naar een matatu, zodat we naar Mbitini konden. Toen we instapten, vlogen de verkopers alweer langs de auto. Na ongeveer 20 minuten te hebben gewacht, reden we weg. Mick en ik (Stefan) zaten achterin, waar de bodem van de matatu hoger is, maar het plafond niet. Dus het was nogal een krappe bedoeling. Ik was best moe en begon na een tijdje al met mijn ogen te knipperen. Zodra je Kitui uit rijd, kom je gelijk op een groot zandpad met bobbels en kuilen, oftewel je wordt goed in slaap gewiecht. Na ongeveer 5 minuten op het zandpad sliep ik en ik werd wakker in een klein plaatsje, waar ik ineens een man aan de andere kant van het busje hoorde schreeuwen. Het bleek een bedelaar te zijn, die geld wilde hebben. Na allemaal complimentjes te hebben gekregen, heeft Mick hem nog geld gegeven ook.

Er kwamen in die plaats nog 7 andere mensen in de matatu zitten, en dus waren we met zijn 22en en de bestuurder (in een 14 personen busje). Toen we in Mbitini aankwamen hebben we even met de directrice gepraat en gingen toen aan het werk. We installeerde Office en op een paar andere pc's Windows XP. Toen we op de eerste 2 pc's Office 2003 geïnstalleerd hadden en aan de derde en vierde wilde beginnen, bleek dat de installatie niet meer werkte. Wij baalde hier wel van, want dit zou betekenen dat we weer niks konden doen en op het ICC moesten gaan uitzoeken wat er mis was. Na een paar andere pc's geprobeerd te hebben, bleek dat er op de CD een virus stond. Na deze verwijderd te hebben, probeerde we de installatie nog een keer en toen lukte het weer. Rond een uur of 3 hadden we alle pc's klaar op 2 na. Op dat moment viel ineens de stroom uit. Na ongeveer 5 minuten kreeg ik een smsje van Laura, dat er in het lab een brandje geweest was door een oud apparaat wat waarschijnlijk kortsluiting veroorzaakt heeft. Ook vertelde ze dat de stroom er niet meer was. Wij moesten al lachen, doordat we dachten dat ze in het lab de stroomvoorziening van heel het Kitui district hadden weten plat te leggen. Toen ik Laura belde bleek dat er eerst een brandje was geweeste en dat er na ongeveer 15 minuten pas geen stroom meer was. Dit wilde zeggen, dat het niet hun schuld was.

Aangezien we toch zo goed als klaar waren, hebben we besloten dat we weer naar huis zouden gaan. Op de terugweg mocht ik weer voorin de matatu samen met Jimmy en misschien raad je het al. Door de zandwegen viel ik weer in slaap. Toen we in Kitui aankwamen, spraken we met Jimmy en Damarez af om wat te gaan drinken en dan naar een muziek winkeltje te gaan. Toen we dachten dat we wat gingen drinken, sloeg Jimmy ineens af naar een winkeltje, waar ze allerlei instrumenten hadden. Ik heb daar een trom gekocht voor maar liefst 9 euro. Waarschijnlijk koop ik er nog 1 later die wat groter is. De trom die ik nu heb is ongeveer 40 cm in diameter.

's Avonds hebben Laura en Adriaan een echt Keniaans gerecht gemaakt en daarna hebben we weer lekker rustig aangedaan.

Na een halve week stilte.

Het is nu alweer even geleden dat ik (Stefan) iets van me heb laten horen. Dit komt omdat we het voor de verandering een keer wat drukker hadden dan normaal.

Afgelopen donderdag hebben we dus een rustdag gehouden. Mick heeft de hele dag films zitten kijken en ik heb een beetje op internet gezeten, spellen gespeeld en 1 film gekeken. 's Avonds hebben we voor ons eigen moeten koken. Dat ging best makkelijk, doordat we niet veel ingrediënten nodig hadden. We hadden 60 cocktail worstjes (30 per persoon) en 2 eieren per persoon. Als eerst hadden we niet genoeg bakolie, dus hebben we gewone boter in de pan gedaan. Het leek of er een rookbom in het huis lag. Na ongeveer 10 minuten hebben we de eieren gebakken en op een broodje gelegt. We dekten de tafel en aten de eieren op. Toen we de worstjes verdeelt hadden bleek dat het toch best veel was, maar dat was voor ons geen probleem. Later die avond hebben we niet veel spannends meer gedaan.

De volgende dag zijn we weer naar de school in Mulango geweest. Doordat we daar de vorige keer geen stroom hadden, moesten we nu terug. We zaten weer lekker krap in de taxi, maar accepteerden het omdat dat er nu eenmaal bij hoort. Daar aangekomen zijn we bijna gelijk naar het computerlokaal gelopen en konden we dit keer wel aan de slag. Er waren bij die computers niet echt spectaculaire problemen, maar sommige waren nog wel uitdagend. Rond een uur of 11 kreeg ik telefoon van Donny (van het bouwteam) of we wisten waar de sleutel was van hun huisje. Hun sleutel laten ze altijd bij ons achter, zodat we wanneer nodig iets kunnen pakken of juist kwijt kunnen. Die sleutel heb ik meestal, tenzij we langer dat 1 dag weggaan. Nu had ik die sleutel dus ook, alleen was ik vergeten om die thuis te laten, zodat ze weer in hun eigen huisje konden. Toen we klaar waren hebben we dat aan de leraar vertelt en zijn vervolgens weer naar huis gegaan. Vanaf de school naar de bushalte moesten we ongeveer 20 minuten lopen. We konden het voor elkaar krijgen dat Damarez wat harder ging lopen. Daardoor liepen Hope en Chris in hetzelfde tempo door, maar liepen Mick, Jimmy, Damarez en ik een beetje harder door. Voor het eerst dat ik met de buddies erbij op het nederlandse tempo liep. Uiteindelijk hebben we over het hele stuk 15 minuten ongeveer gedaan.

We zijn met een privé matatu terug gereden naar Kitui en hebben daar weer de sleutels aan de jongens gegeven. De studenten van het lab vonden het geweldig in Kiango (plaats van het project van het bouwteam). We hebben allemaal mooie verhalen gehoord. Toen ik hoofden ging tellen miste ik er 2. Adriaan van het labteam was samen met Jelle van het bouwteam nog een dag extra gebleven in Kiango. Dit was omdat Jelle in het begin 2 weken ziek was en nu dus volop aan de slag wilde gaan. Ook werd dit besloten, omdat over niet al te lange tijd het regenseizoen begint en dus dan de dam zo goed als klaar moet zijn. 's Avonds hebben Donny en Oscar van het bouwteam voor ons gekookt en dat was goed te eten. We hebben deze avond ook carnavalsmuziek aangezet en hebben vele nummers meegezongen.

Op zaterdag hebben we lekker uitgeslapen en zijn we naar de winkel gegaan. We wilden nog pakken laten maken, maar we hadden daar niet genoeg tijd voor. We gingen namelijk nog zwemmen deze dag. We zijn rond half 1 naar het zwembad gegaan. Toen we daar aankwamen merkten we dat er buiten op de parkeerplaats een schoolbus stond. We dachten dat die ook gewoon aan het zwemmen waren. Maar in plaats daarvan bleek dat ze een zwemwedstrijd hadden. Je kunt het niet echt een zwemwedstrijd noemen, doordat geen van de deelnemers echt zwemt, maar dat ze allemaal spartelen. We moesten van het personeel van het zwembad wachten tot de wedstrijd over was. Ze vertelden ons dat het rond 2 uur afgelopen was. Hier baalden we wel van, doordat Donny en Oscar rond 3 uur naar een verjaardag moesten van hun begeleider Alex. Dit betekende uiteindelijk dat ze nog maar ongeveer 20 minuten over hadden in het zwembad. Mick, Laura, Rick en ik bleven nog in het zwembad, omdat we meer tijd hadden. We zijn rond kwart voor 4 ook uit het water gegaan en hebben daar nog een frietje gegeten, waarna we weer naar huis zijn gelopen.

Thuis aangekomen zagen we Adriaan weer. Jelle was al bij de verjaardag van Alex. We gingen daarna al vrij snel naar het dorp, doordat we nog moesten pinnen, beltegoed halen, naar de supermarkt en naar de bar om een biertje te halen voor thuis. Toen we van de supermarkt naar de bar liepen besloot Adriaan met Rachel toch even naar de pakkenwinkel te lopen. Adriaan riep naar mij en Rick dat ze zouden afslaan naar die winkel. Wij wisten niet waar die zat en wisten dus ook niet wanneer ze zouden afslaan. Mick ging plotseling ook met hun mee, maar Laura liep nog wel achter mij en Rick. Toen we haar ineens voorbij zagen rennen en achterom keken kwamen we erachter dat er een dronken man tegen haar begon te praten. Die man werd behoorlijk irritant. Op een gegeven moment stonden we in de bar en die man ook. We moesten hem echt van ons af duwen doordat hij super irritant werd. Toen we bier hadden gehaald zijn we de anderen weer tegen gekomen en hebben verteld wat er gebeurt is. Op dat moment werd dat verhaal snel afgesloten, maar bleven Rick en ik toch met een klote gevoel in onze magen zitten.

's Avonds hebben we gegeten, waarna we met zijn allen om de tafel zijn gaan zitten om over het geld te praten. Zo hebben we bij iedereen ervoor gezorgt dat hij of zij geen schulden meer hoeft te betalen aan een ander of nog moet krijgen van een ander. Dit was nodig, omdat Mick en ik de pot beheren, maar de afgelopen week hebben door onze afwezigheid ook wel eens wat zelf moeten betalen. Na dit gesprek hebben Rick en ik het incident van eerder die dag met Laura en de dronken man nog even op tafel gelegd. En hebben we besloten dat we voortaan beter moeten communiceren. Ik denk persoonlijk dat dit een goede les voor ons allemaal was, en dat we het dorp te veel vertrouwen. Dat is best moeilijk, doordat je de dorpelingen wel wil vertrouwen, maar dat je dat nooit 100% kunt doen. Al met al was het niet echt een gezellige avond, maar het moest wel allemaal even gezegt worden, doordat het anders echt een keer mis gaat. 's Avonds toen alleen Rick, ik, Laura, Oscar en Jelle nog niet naar bed waren, hebben we met zijn 5en ook nog het een en ander besproken over zowel het bouwteam, als ons team. Rond 3 uur gingen Jelle, Oscar en Laura ook naar bed en hebben Rick en ik nog een uur gepraat. Om 4 uur zijn we ook maar naar bed gegaan.

De volgende morgen sliepen we uit tot ongeveer half 11. Ik was rond 10 wakker en besloot bij de jongens van het bouwteam te gaan zitten. Donny vroeg gelijk al of ik weer mee wilde gaan zwemmen. Ik besloot mee te gaan en vroeg het ook gelijk aan de anderen. Uiteindelijk gingen we met Donny, Oscar, Rick en ik te gaan. We hebben ongeveer 1 uur gezwommen. Toen we naar huis wilden gaan kwam ik erachter dat mijn telefoon weg was. We hadden tijdens het zwemmen wel wat jongens bij onze spullen zien zitten, maar die zaten tv te kijken en we hebben onze spullen nog verplaatst. Toen bedacht ik me dat hij misschien in het zwembad zou kunnen liggen, doordat ik hem niet uit mijn zwembroek had gehaald. Ik dook in het diepe het water in en zwom naar de overkant. Toen ik daar afzakte naar de bodem zag ik niet veel door de hoeveelheid chloor in het zwembad. Wel zag ik een zwart stipje liggen, maar wanneer ik er met mijn hand overheen ging voelde ik dat het een putje of iets was. Op het moment dat ik verder wou zwemmen over de bodem zag ik in mijn ooghoek nog iets liggen. En ja hoor, daar lag mijn telefoon. Dus ik ben naar boven gezwommen en er toen uitgeklommen. Eenmaal bij onze tafel aangekomen hebben we de telefoon opengemaakt omdat hij het niet meer deed. Overal in de telefoon zag je dat er kortsluiting geweest was.

Aangekomen bij ons huisje hebben Rick en ik zo snel mogelijk onze zwemkleding uitgedaan en hebben weer normale kleren aangetrokken, doordat ik snel weer een andere telefoon wilde hebben. Aangekomen in het dorpje bleek dat er veel winkels dicht waren. Hier baalde ik wel van, omdat de leraren van het bouwteam mij ieder moment konden bellen over wanneer we waar af zouden spreken. Gelukkig vonden we nog een winkel waar ze telefoons verkochten. Ik zag daar dezelfde telefoon en na wat onderhandeld te hebben over de prijs heb ik die gekocht.

's Middags rond half 2 belde Ineke (lerares van het bouwteam) mij op om te zeggen dat ze bij Park Side Villa (een hotel in Kitui) zouden zijn rond 2 uur. Wij moesten naar de andere kant van Kitui en dus liepen we maar aan. We liepen er ongeveer 20 minuten over en zochten een plaatsje in de schaduw uit. Na ongeveer 15 minuten te hebben gewacht kwamen de leraren aangelopen. Mick kreeg gelijk een volle tas met eten in zijn handen geduwt. Deze had hij gevraagt aan zijn moeder, zodat hij weer cup a soup had en andere lekkere dingen.

Rond half 5 zijn we naar Flavours gelopen om daar een hapje te eten. De leraren gingen niet mee, omdat zij om 5 uur alweer een andere afspraak hadden. Ook hebben we nog even gewinkeld op de weg naar het restaurant. We hebben de jongens van het bouwteam rond half 6 gedag gezegt en hebben met zijn 6en nog een gezellige avond gehad.

Gisteren zijn we naar de laatste school op ons lijstje geweest. De school is gevestigd in het plaatsje Mbitini. Dat is ongeveer 30 minuten rijden vanaf Kitui. We hadden een privé matatu, dus ging het lekker vlot. Aangekomen in Mbitini zijn we gelijk naar de school gelopen. Hope was er dit keer niet bij, dus deed Jimmy het woord bij de directrice. Na ongeveer 5 minuten zijn we naar het computerlokaal gelopen waar een les bezig was. We stelde ons zelf voor waarna de leerlingen door de lerares wegestuurd werden. Toen we begonnen aan de pc's viel het ons op dat we te maken hadden met goede en snelle computers. Er stonden 22 computers in het lokaal, waarvan er ongeveer 8 nog goed waren. Op 5 computers hoefden we alleen maar Office of een antivirus programma te installeren, dus dat was ook niet zo'n grote moeite. Met ongeveer 5 andere pc's was het erger gesteld. Het bleek namelijk dat toen we de virusscanner wilde laten scannen, er op die 5 pc's ongeveer 800 virussen per computer op zaten. De virusscanner had te lang nodig om dat schoon te maken en dus wilde we die pc's opnieuw installeren, maar daarvoor hadden we een cd van Office 2003 nodig. De school had er 2 maar daar zaten te veel krassen op, dus die werkten allebei niet meer. We besloten de laatste vier computers te bekijken en dat hebben Mick en ik even in een klein kwartiertje gedaan. Deze vier computers werkte allemaal niet meer doordat er onderdelen miste of kapot waren. We konden er ook niet 1 goede pc van maken door ze te combineren. In 1 van de computers zat zelfs een spinnenbroedplaats over de processor (hart van een computer) heen. Dit konden we niet meer repareren.

De planning was eingelijk om de nacht door te brengen in Mbitini, maar doordat we sneller klaar waren besloten we voor de pc's die we opnieuw moesten installeren een andere keer terug te komen. Hierdoor konden we gisteren ook weer thuis aankomen. We hebben dit verteld aan de directrice en zijn toen weg gegaan bij de school. Op de terugweg liepen we naar de matatu. Toen we instapte dachten en hoopten we dat hij gelijk zou vertrekken, aangezien we over de gehele dag op het ontbijt na nog niks hadden gegeten. In plaats daarvan reed de matatu eerst nog een rondje door Mbitini om te kijken of er nog meer mensen mee wilden naar Kitui. Nadat er nog een paar mensen ingestapt waren, reden we naar Kitui. Ik zat voorin naast Jimmy en daarnaast zat de chauffeur, dus ik kon alles wat er voor ons gebeurde goed zien. Onderweg haalde we nog meer mensen op die ook naar Kitui moesten, of naar een andere plaats die op de route lag. We reden over heen super hobbelige weg en dan met ongeveer 80 kilometer per uur. Leek wel als in Nederland.

Chauffeur wilde gelijk alles weten over ons en ons land. Na met hem wat gepraat te hebben, zijn we weer in Kitui aangekomen en liepen we naar huis. Na thuis wat gegeten te hebben, hebben we een mango gegeten die we van de buurman gehad hadden. Hierna hebben we alleemaal wat voor ons eigen gedaan (was ook wel een keer lekker). Laura had al aangegeven dat ze last had van haar nek, dus heb ik haar een nek massage gegeven. Verder hebben we niet veel meer gedaan.

De laatste 3 dagen.

De afgelopen drie dagen zijn we naar Sombe geweest om daar een school te bezoeken. Dinsdag ochtend hebben we eerst even lekker rustig aan gedaan op het ICC. Rond 1 uur liepen we naar de plaats waar de matatu's (bussen) staan te wachten op passagiers. Toen we daar aankwamen werd Damarez (een van de buddies) gelijk omringt door allerlei jonge mannen die haar maar al te graag een ritje aan wilde bieden naar waar dan ook. Na ongeveer 2 minuten met hun gepraat te hebben trok Hope ons gelukkig uit die menigte en wees ons de goede matatu. Toen we daar in gingen zitten leek het best rustig in de matatu.

Na ongeveer een half uur kregen we pas te horen dat de matatu pas vertrekt wanneer die vol is. Dit komt omdat we in nederland een paar bedrijven hebben die meerdere bussen hebben. Hier hebben een paar mensen met elkaar 1 bus gekocht en rijden daarmee. Oftewel hoe meer klanten je heb, hoe meer geld. Vandaar wachten de mensen van de matatu tot hij vol is. Zo was het dus dat we ongeveer een 1 en een kwartier moesten wachten in die matatu. Normaal zou dat niet echt een probleem zijn, want ik ben inmiddels wel een beetje gewent om te wachten. Maar in dat uur komen er niet alleen passagiers in de matatu. Ook komen er de hele tijd verkopers in de bus. De 1 verkoopt bananen, de ander touw en weer een ander heeft een houten plank met allemaal souvenirs op die plank.

Toen we dan eindelijk vertrokken merkten we dat we aan het eind van de straat al 'offroad' gingen. Dat was dus na 2 minuten. Wanneer we ongeveer 10 minuten onderweg waren zagen we op een bordje staan:' Sombe Sec Girls School 40 km'. Dus in eerste instantie dachten we aan ongeveer 45 min rijden, maar Hope had gezegt dat het ongeveer 2 a 3 uur zou duren. We wisten wel dat het niet zo snel zou gaan als in Nederland, maar dat het 3 keer zo lang zou duren geloofden we niet. Uiteindelijk hebben we er 1 uur en een kwartier over gedaan. Ik (Stefan) vond het een leuke rit, doordat er veel te zien was en we door leuke dorpjes reden. Ook vond ik het systeem van de mensen die bij de matatu hoorden wel grappig. Wanneer ze ergens staan en de chauffeur geeft gas met de koppeling in, dan wil hij vertrekken. Wanneer 1 van de jongens op de deur van de chauffeur ramt (nee, het is geen slaan of tikken, maar rammen) vraagt hij eigenlijk of de matatu sneller kan. Ook lopen die jongens de hele tijd te fluiten, maar ik weet niet zeker of dat is om aandacht te trekken, of dat dat ook een signaal is voor de chauffeur. Ook in de matatu wilde de man aan wie we moesten betalen ons afzetten, maar gelukkig hadden we onze buddies bij die daar een stokje voor staken.

Toen we aankwamen in Sombe leek het maar een klein dorpje. Achteraf gezien was dit ook zo, want het is maar 1 straat met een zijstraat. We liepen vrijwel gelijk naar ons hotelletje, waar we in eerste instantie te horen kregen, dat er maar 3 1persoonskamers in totaal waren gereserveerd. Dus wij dachten dat Damarez en Hope in een kamer zouden gaan. Chris had al voorgesteld om met Jimmy op een kamer te gaan. En dus zouden Mick en ik ook een kamer moeten delen. Wij hadden ons al ingesteld op arm, dus het maakte ons niet echt uit. Het is immers maar voor 2 nachten. Uiteindelijk kwam Hope terug en vertelde ons dat er nog 2 kamers bij gekomen waren. Dit hield in dat Damarez en Hope nog steeds een kamer zouden delen, maar dat de rest een kamer voor zichzelf had. Later op de avond hebben Mick en ik nog gekaart en hebben we nog wat gedronken. Rond 11 uur gingen we naar bed.

De volgende dag gingen we naar de School waar we om 9 uur afgesproken hadden. Het was ongeveer 100 meter lopen naar de school, maar in het Keniaanse tempo dat we liepen, duurde dit toch nog een kwartier. Toen de directrice beschikbaar was gingen we met zijn allen naar binnen en hebben we gepraat over het contract, wat we zouden gaan doen met de computers die ze hebben en als laatste vroeg de directice ook nog aan Mick en mij wat we van Kenia vonden. Toen we klaar waren met het gesprekje werden we meegenomen voor een rondleiding in de school. De school in Sombe is een school die geld gekregen heeft van de overheid en dat is goed te zien. Op het terein zagen we allemaal gebouwen wat geen lokalen waren, maar slaap verblijven voor de leerlingen. Ook kwamen we langs een gebouwtje waar allerlei sponsoren op stonden, samen met het team dat dat gebouwtje had gebouwd. Toen de deur open ging van 1 van de hokjes bleek dat het toiletten waren. Aan de buitenkant waren ze de Nederlandse kleuren geschilderd en dat viel natuurlijk meteen op. Er waren in totaal 16 toiletten gemaakt door waterbouwteam 150. Deze waren ondergebracht in 4 gebouwtjes. Helaas werden de toileten op het moment niet gebruikt, doordat er geen water was. Het was best indrukwekkend om te zien wat er 48 teams geleden gemaakt is. Tevens is dit een school waar ze zonnepanelen hebben voor het computerlokaal.

Ook hebben ze een bibliotheek van in een gebouw van ongeveer 30 bij 10, dus dat is ook niet niks. Toen we naar het computerlokaal liepen, kwamen we langs een ander lokaal. We keken naar binnen en zagen dat het een laboratoriumlokaal was. Ik maakte wat foto's voor het labteam en ging ook weer verder naar het computerlokaal. Daar aangekomen moesten we ongeveer 10 minuten wachten op de ICT leraar van die school. Toen die aan kwam lopen gingen we naar binnen en keken we onze ogen uit. Er stonden ongeveer 20 computers, die super modern waren. Op sommige scholen in Nederland zul je zulke pc's nog niet zien. Voor Hope was dit wel een beetje teleurstellend, doordat er geen enkele pc meer stond van Sasol. Wanneer de school de oude pc's nu weer terug had gegeven aan Sasol was het niet zo erg, want dan kon Sasol ze weer aan een andere school geven. Maar deze school had ze nog wel staan, alleen niet in gebruik. Oftewel, de computers stonden niks te doen en dat vond Hope wel jammer. Ook vond ze het jammer voor de studenten die de pc's hadden geplaatst op de school.

Aan de nieuwe pc's konden we uiteraard niks doen, maar we hebben de 10 oude pc's gepakt en wilde die na gaan kijken. Alleen vertelde de leraar dat we in verband met de stroom maar 1 pc tegelijk konden doen. Dat hebben we maar aangenomen en hebben 1 pc aangesloten. Na het 1 en ander onderzocht te hebben bleek dat de pc opnieuw geinstalleerd moest worden. We moesten dus met zijn 6en gaan zitten kijken hoe een Windows XP installatie verliep. Normaal duurt dat ongeveer 45 minuten en dan is het klaar, maar op deze oude pc's is dat langer. Bij de eerste pc duurde het 3 uur om hem opnieuw te intalleren. Hierna hebben we toch geprobeerd om 2 computer tegelijkertijd aan te zetten en dat werkte gelukkig. Vanaf toen ging het beter, doordat er van de 10 computers ongeveer 5 al klaar waren. Het enige wat er moest gebeuren, was dat er een antivirus programma op gezet moest worden, wat ongeveer 15 min duurt per installatie. We besloten de lunch over te slaan en hebben alleen wat te drinken gekregen. Dit omdat we nog best veel moesten doen.

Aan het eind van de dag zijn we voor de evaluatie nog even naar de directrice geweest. Dit was overigens de eerste keer dat de directrice iets vroeg en dat Mick en ik antwoord moesten geven. Zo vroeg ze wat de grootste uitdaging was vandaag en of alles gelukt was. Ook wilde ze weten ofwe voor de computers die kapot waren en die we niet konden repareren wel de oorzaak achterhaalt hadden. Na vertelt te hebben dat dit het geval was, bood de directrice ons een etentje aan bij een restaurantje. De ICT leraar bracht ons daar en we hebben daar kip met chapati (Keniaanse pannekoek) op.

's Avonds zijn we nog even snel wat water wezen halen in een winkeltje. De rest van de avond hebben we weer gekaart. Tevens hebben we de buddies en Hope geleerd hoe het kaartspel Pesten werkt. Het bleek dat zelfs de spelletjes in Kenia best langzaam gaan. 1 potje Pesten duurde bij Mick en mij ongeveer 5 minuten. Toen zij mee speelden duurde 1 potje ongeveer een half uur. Ze leken het leuk te vinden en daar ging het uiteindelijk toch om. We zijn na de 3 rondjes snel naar bed gegaan, want we moesten al om 6 uur terug naar Kitui. Dit was nodig, zodag Hope bij een vergadering kon zijn om 9 uur. En de rit ongeveer 2 uur zou zijn met de matatu en met de taxi ongeveer 1,5 uur.In eerste instantie zouden we met de matatu terug gaan, maar omdat dat te lang zou gaan duren voor Hope besloot zij de taxi te nemen en ze vroeg wie er mee wilde. Wij vonden dit goed en zo zaten we weer lekker op elkaar gepropt in een taxi met zijn 6en en de chauffeur.

We werden in Kitui gedropt om ongeveer kwart over 7 waarna we naar huis zijn gelopen. We kregen de rest van de dag vrij, wat wel balen is, doordat we ons nu best vervelen. De studenten van het lab zijn ook 3 dagen weg om watermonsters te nemen. Ze doen dit bij de dam van de 3 bouw studenten. Morgen zullen ze weer terugkomen, dus dan zien we ze weer.

Het afgelopen weekend

Vrijdag zijn we 's ochtends gewoon naar het ICC gegaan. Rond 12 uur kwamen de jongens van het bouw team weer terug van hun werkgebied omdat we om 4 uur naar een vergadering moesten, waar we onszelf moesten voorstellen, vertellen wat we hier deden, vertellen wat we al bereikt hadden hier, vertellen wat we gaan bereiken en wat we van Kenia en natuurlijk van Kitui vonden. Nadat alle teams dit gedaan hadden gingen de werknemers van Sasol vertellen wie ze waren en wat hun functie was. Toen vertelde Mutinda over wat Sasol precies was en waar het voor stond. Ook kregen we hier een heel boeiend verhaal over de reden dat we hier waren. Zo vertelde hij ons dat we hier niet alleen waren voor onze stage, maar ook om te helpen.Na het hele verhaal van Mutinda kregen we wat te eten (vlees, aardappelen en Ughali). Toen we nog ongeveer een uur hebben na zitten praten, zijn we naar huis gegaan en hebben nog een gezellige avond gehad.

De volgende dag hebben we weer eens onze kleren gewassen en daarna zijn we naar het dorpje gegaan om eens flink te gaan winkelen. We hadden onze route al helemaal uitgestippeld. We waren met zijn 5en (Rick, Mick, Stefan, Jelle en Donny). Eerst zijn we naar het postkantoor gelopen om wat brieven te posten van Jelle. Vervolgens liepen we naar de winkel om geld te kopen voor onze dongle, waar we elke week opnieuw 1000 shilling uit geven aan een week onbeperkt internet. Daarna zijn we naar de bank gegaan omdat Mick en Jelle moesten pinnen. Hierna liepen we naar de supermarkt om de vaste boodschappen te halen samen met de speciale boodschappen voor 's avonds. Ook heb ik (Stefan) hier een nieuw kussen gekocht. Ik kan namelijk overal op slapen, maar ik kan niet 3 maanden op een stukje dubbelgevouwen isolatiemateriaal slapen. In het kussen dat ik nu heb voor 6 euro, verdrink ik bijna. Na de supermarkt zijn we naar de bar gegaan waar we bier hebben gehaald. Als laatste zijn we naar de slager gegaan. Daar vroegen we om 1 kilo geitenvlees, wat ingepakt werd in een prachtig mooi stuk karton. Op het vlees zaten wel een paar vliegen, maar ondanks dat zag het vlees er heerlijk uit. Toen we terugkwamen bij het huisje hebben we snel alles opgeruimd en zijn we samen met Laura, Rachel, Oscar en Adriaan aan een snelle lunch begonnen. Dat moest snel, omdat we van plan waren om zo snel mogelijk naar het zwembad te gaan.

Omdat we niet precies wisten waar het zwembad was, hadden we 3 taxi's besteld zodat die ons op de heenreis konden brengen. Toen we een toeter hoorde en met zijn 9en naar de poort van ons huisje liepen, kwamen we erachter dat er niet 3 taxi's, maar 1 taxi was gekomen. Zo'n communicatie foutje is hier best normaal. De chauffeur vond het niet nodig om zijn fout te herstellen en zo hebben we geprobeerd met zijn allen in die ene taxi te komen. Rick ging voorin zitten en had zo de meeste ruimte. Op de achterbank zaten van links naar rechts: Donny, Oscar en Adriaan met Laura op schoot. In de kofferbak zaten: Ik, Jelle, Mick en Rachel. Al met al was het dus weer een krappe bedoeling. Aangekomen bij het zwembad gingen we naar binnen en roken de chloor lucht al vrij snel. We liepen een trapje op en kwamen bij het zwembad, omringt door stroken met terrasjes. Het zwembad was niet erg groot, ongeveer 5 meter breed en 15 meter lang, maar het was goed genoeg voor ons. We zochten snel een plekje op en vonden er 1 met een bank, dus die was van ons. We hebben ons gelijk ontdaan van alle niet-zwemkleding en sprongen zo snel mogelijk in het water. Met de hoeveelheid chloor viel het wel mee. Ik had mijn onderwaterhuis van mijn camera meegenomen en kon dus alle foto's maken, behalve onderwater, want het water was daar te troebel voor.

Rond half 4 zijn we er weer uitgegaan omdat Rick en ik moesten koken en we iets speciaals in petto hadden. Toen we rond 4 uur thuis waren hebben we snel gedoucht en zijn we naar de buurman gelopen. We hadden namelijk afgesproken dat hij met ons echt Keniaans eten zou gaan koken. Het gerecht bestond uit geitenvlees, aardappelen, spinazie, tomaten, uien en nog wat kruiden. Terwijl we aan het koken waren hebben de anderen ervoorgezorgt dat er 2 tafels buiten op de binnenplaats gedekt werden, zodat ons huisje, het bouw team en het gezin van de buurman aan tafel konden. het dochtertje van de buurman had een nichtje of vriendinnetje op bezoek en die liepen ook de hele tijd achter ons aan en vonden het fantastisch dat haar vader met blanken aan het koken was. Na het eten koken vertelde de buurman dat we nog 1 gerechtje moesten maken en dat was Ughali. Dat krijg je door ongeveer 2 liter water te laten koken, vervolgens doe je er ongeveer een halve kilo mais bloem bij. en dan ga je dat roeren tot het ongeveer net zo hard wordt als aardappelpuree.

Rond kwart voor 7 konden we aan tafel. De zus van de buurman (die bij hem en zijn vrouw woont) zou ook mee eten, maar deed dit niet doordat ze zich niet lekker voelde. De buurman stond om 7 uur ineens op en zei dat hij nog naar de markt moest. Dachten we gezellig te gaan eten zaten we uiteindelijk nog maar met zijn 7en (Jelle en Donny waren weer naar het Bavaria hotel omdat daar voetbal te zien was). 's Avonds hebben we nog een hele tijd buiten gezeten terwijl iedereen genoot van een zaterdags avond drankje.

De volgende dag hadden we nog geen plannen, maar rond half 11 had Rick het idee om te gaan wandelen. Toen hun leraren er nog waren hadden die namelijk ook een flinke wandeling gemaakt over de weg die voorbij Sasol Office loopt. We hadden vernomen van die leraren dat er op die weg 2 routes waren. Wanneer je op die weg de eerste afslag naar rechts zou nemen zou je ongeveer 3 uur omlopen en dan weer bij Kitui uitkomen. Ze vertelden ook dat wanneer je naar links zou gaan je er veel korter over zou doen. Dus wij dachten dat we mooi die korte route konden nemen en dan zouden we nog terug zijn voor dat het bouwteam zou vertrekken om ongeveer 1 uur.

Tegen de tijd dat we vertrokken was het half 12 en we hadden al afscheid genomen van het bouwteam voor het geval wij later terug zouden zijn of hun iets eerder zouden vertrekken. Toen we eenmaal aan het lopen waren kwamen we over een brugje heen die over een nu nog droge rivier loopt. We zijn toen ook nog een stukje naar rechts de rivier op gelopen om te kijken waar het heen liep. Al snel merkten we dat dat geen zin had en we zijn de gewone weg dus maar gaan volgen. Toen we bij de splitsing kwamen, gingen we linksaf en kwamen lang een school, die uiteraard dicht was, doordat het zondag was. Een eindje verderop zagen we een middelbare school waar wel heel veel leerlingen rondliepen, die (toen ze ons zagen) gelijk begonnen te joelen en te schreeuwen. Toen we wat dichterbij de ingang van die school kwamen renden de scholieren allemaal weg omdat ze volgens ons nog nooit of niet vaak een blanke hadden gezien.

Na ongeveer een half uur verder gelopen te zijn, kwamen we in een dorpje wat letterlijk maar 1 straat was. Er stonden binnen 2 minuten ongeveer 30 kinderen op straat, die ons ook maar eng vonden. Toen we onze camera op ze richten renden ze allemaal weg van angst. Mick was al redelijk verbrand op zijn schouders en vond het te warm worden, dus die is op dat punt met Adriaan weer terug gegaan naar het huisje. Laura, Rachel, Rick en ik liepen wel door, doordat we wilden weten waar die weg heen liep. De angst van die kinderen verdween ook snel, omdat er steeds meer kinderen ons volgde naarmate we verder liepen. Na ongeveer een half uur zo verder gelopen te hebben zagen we een splitsing in de weg. We zijn daar naar links gelopen in de hoop zo weer bij Kitui uit te komen. Dit pakte anders uit toen we bij een middelbare school uitkwamen. Van de 30 kinderen volgder er nu nog maar 5. We liepen voorbij die school en kwamen weer bij een bruggetje. Aangezien ik niet echt zag dat de weg nog snel terug ging naar Kitui, stelde ik voor dat we over de droge rivier terug zouden gaan. De andere stemden hiermee in. Op de rivier waren verschillende mensen bezig met zichzelf te wassen, hun kinderen te wassen en hun kleren.

We liepen verder over de rivier en vanaf toen had ik echt het gevoel dat ik in Afrika liep. Mooie natuur en nergens een huisje te bekennen oftewel: rust. Na ongeveer 1 uur haakte ook eindelijk de 5 overgebleven kinderen af die ons nog achterna liepen. Uit het niets was daar ook ineens een man die ons wilde leiden. Aangezien de randen van de rivier nogal dicht begroeid waren, was er maar 1 weg en dus hadden we zijn hulp niet nodig. Echt engels sprak de man niet, dus besloten we maar niks tegen hem te zeggen en lekker rustig door te lopen.

Na 15 minuten kwamen we bij een T splitsing, en volgde we het water naar beneden, omdat we wisten dat we naar boven waren gelopen op de heenweg en dus ook weer naar beneden moesten lopen om thuis te komen. De man ging gelukkig de andere kant op, waardoor we dachten dat we van hem af waren. Maar na een tijdje keken we om en zagen de man weer achter ons aan komen. We liepen gewoon door waarna de man op een gegeven ogenblik doorhad dat hij niet gewenst was en hij weg ging. Daarna hebben we hem niet meer gezien.

We kwamen bij een dam uit en hebben daar even gerust. Toen Rachel even een kleine boodschap had gedaan kwam ze terug met een mango. We hebben die opgegeten, hebben onze handen gewassen en zijn toen verder gegaan. Uiteindelijk kwamen we weer bij de eerste brug uit en wisten toen weer waar we waren.

Ik belde Mick op en vertelde dat we geen idee waren waar we waren. En dat wanneer we ergens iets bekends zagen, we een taxi zouden bellen en zo snel mogelijk naar huis zouden komen aangezien het al bijna 5 uur was. Mick vroeg mij om elk half uur te bellen zodat ze wisten of alles nog goed was. Toen we ongeveer bij Sasol Office waren heb ik Mick weer gebeld en vroeg hem om naar een restaurantje in de buurt van Sasol Office te komen. Toen we daar aankwamen zagen we Mick en Adriaan ook net aan komen lopen en ze keken niet egt vrolijk. Toen we vertelden dat het een grap was konden ze er wel om lachen. We hebben bij het restaurant wat te eten besteld en kregen in plaats van frietjes, gekookte aardappelen in de vorm van frietjes. Het eten was verder wel lekker dus we vertrouwden het wel. Rick en ik hadden gelijk 2 drankjes besteld: een cola en een glas mangosap. In plaats daarvan kregen we allebei cola en we kregen samen 1 kan mangosap met ijsklontjes. Dat was geen onaangename verrassing.

Na het eten zijn we naar het dorpje gelopen en hebben we nog even snel boodschappen gedaan, want we hadden geen brood en water meer. Toen we thuis kwamen is Laura onder de douche gegaan en hebben Rick en ik een tijltje met water gevuld, waar we met onze voeten ongeveer een uur hebben in gezeten. 's Avonds lagen we rond 12 uur allemaal op bed. Al met al hebben we ons weekend goed benut.

De tweede school

Gisteren zijn we naar de tweede school geweest. Het was ongeveer 30 - 40 minuten rijden. Dit keer gingen we met een taxi waar we wel met zijn 6en in konden zonder te proppen. De school heet Kyondoni en is een meisjesschool.

Ik (Stefan) vond de heenreis al heel mooi, doordat we allemaal door mooie landschappen kwamen. ongeveer na 15 minuten kwamen we aan het eind van de asfaltweg en moesten we over op een zandpad. Toen we daar ongeveer 15 minuten op hadden gereden kwamen we bij de school aan. Op dat moment was het op de school pauze en stonden alle leerlingen buiten, waardoor wij gelijk opvielen natuurlijk. Nadat Hope met de directrice had gepraat over het contract gingen we naar het computerlokaal. Toen we binnenkwamen zagen we ondanks de pauze ongeveer 10 meisjes bij de pc's zitten. Nadat we ons zelf hadden voorgesteld stuurde de leraar de meiden weg naar een andere les, zodat wij ons werk konden doen. De eerste pc die we aanzetten bleek het al niet te doen, we hadden namelijk geen beeld. Er was een onderdeel kapot en we hadden er geen ander onderdeel voor.Na een dag ongeveer op dezelfde wijze door gegaan te zijn, hebben we van de 18 computers die ze hebben er ongeveer 14 werkend achter kunnen laten.

Rond 11 uur 's morgens stond er ineens een pannetje op 1 van de tafels, waar brood in zat met daarop alleen boter. Gek genoeg smaakte dit best lekker. Ons eigen brood konden we dus lekker in te tas houden voor later op de dag. Tussen de middag bleek dat we weer eten kregen. Alleen nu was het Ughali (droge rijst heel hard op in elkaar geperst) met Keniaanse Spinazie. Dit was rond 1 uur. Het gekke is wel dat we tussen 1 en half 5 niks meer kregen. Dus eerst krijg je 2 keer eten in 1,5 uur tijd en vervolgens krijg je de hele middag niks meer. Rond 4 uur besloten we op te ruimen en had Hope de taxi weer gebeld. Het duurde ongeveer 45 minuten voor die er was dus moesten we nog even wachten. In die tijd hebben we nog een lesje op het bord gegeven aan onze buddies. Op de scholen hier is een schoolbord eigenlijk een stuk beton dat over de muur is gesmeerd, zodat het daar dikker is dan op de rest van de muur. Daar gaat wat zwart/grijze verf overheen en dan heb je een school bord. Rond half 5 hebben we met de lokale ict leraar nog wat doorgesproken en toen zijn we met de taxi weer naar huis gereden.

Nu zijn we eindelijk eens op een school geweest en weten we waarvoor we het allemaal doen.

De gevangenis

Gisteren middag hebben we gewoon lekker rustig aan gedaan. Rick en ik(Stefan) moesten koken en hebben spaghetti gemaakt. Nadat we dit op hadden en lekker relaxed hadden gezeten, hebben we weer eens de tondeuse gepakt en hebben we ons haar weer verkort, nu zelfs nog korter (zie foto's).

Vanmorgen zijn we met een van de leraren en zijn dochter naar de gevangenis geweest die bij ons in de straat zit. Daar aangekomen hebben we eerst een aantal bewakers een hand gegeven, omdat je toch een blanke bent. Toen nam een van de bewakers ons mee naar de werkplek van de gevangenen. Dat was wel apart, want de gevangenis hier is eigenlijk een klein dorpje waar prikkeldraad omheen hangt. We liepen gewoon door dat 'dorpje' heen als of het Kitui zelf was, maar dan niet met burgers om je heen, maar gevangenen. Toen we bij de werkplaats aankwamen was het helemaal gek, doordat er op de hele werkplaats misschien 4 bewakers rondliepen voor ongeveer 100 gevangenen. 1 van die bewakers deed het hek voor ons open en zo konden we naar binnen. We liepen gelijk door naar de achterkant van de werkplaats, waar gevangenen bezig waren een bed te maken. In de werkplaats zitten gevangenen die voor 3 jaar tot 7 jaar vast zitten. Daar maken ze allemaal houtsnijwerken, die dan ook geverft en gelakt worden en vervolgens aan de poort verkocht worden.Dit alles was een aparte ervaring, doordat je dus gewoon tussen de gevangenen liep.

Toen we daar klaar waren hebben we afscheid genomen van de leraar met zijn dochter en zijn de studenten van het labteam naar het lab gegaan en zijn Mick en ik naar het ICC gegaan.