De afgelopen drie dagen zijn we naar Sombe geweest om daar een school te bezoeken. Dinsdag ochtend hebben we eerst even lekker rustig aan gedaan op het ICC. Rond 1 uur liepen we naar de plaats waar de matatu's (bussen) staan te wachten op passagiers. Toen we daar aankwamen werd Damarez (een van de buddies) gelijk omringt door allerlei jonge mannen die haar maar al te graag een ritje aan wilde bieden naar waar dan ook. Na ongeveer 2 minuten met hun gepraat te hebben trok Hope ons gelukkig uit die menigte en wees ons de goede matatu. Toen we daar in gingen zitten leek het best rustig in de matatu.

Na ongeveer een half uur kregen we pas te horen dat de matatu pas vertrekt wanneer die vol is. Dit komt omdat we in nederland een paar bedrijven hebben die meerdere bussen hebben. Hier hebben een paar mensen met elkaar 1 bus gekocht en rijden daarmee. Oftewel hoe meer klanten je heb, hoe meer geld. Vandaar wachten de mensen van de matatu tot hij vol is. Zo was het dus dat we ongeveer een 1 en een kwartier moesten wachten in die matatu. Normaal zou dat niet echt een probleem zijn, want ik ben inmiddels wel een beetje gewent om te wachten. Maar in dat uur komen er niet alleen passagiers in de matatu. Ook komen er de hele tijd verkopers in de bus. De 1 verkoopt bananen, de ander touw en weer een ander heeft een houten plank met allemaal souvenirs op die plank.

Toen we dan eindelijk vertrokken merkten we dat we aan het eind van de straat al 'offroad' gingen. Dat was dus na 2 minuten. Wanneer we ongeveer 10 minuten onderweg waren zagen we op een bordje staan:' Sombe Sec Girls School 40 km'. Dus in eerste instantie dachten we aan ongeveer 45 min rijden, maar Hope had gezegt dat het ongeveer 2 a 3 uur zou duren. We wisten wel dat het niet zo snel zou gaan als in Nederland, maar dat het 3 keer zo lang zou duren geloofden we niet. Uiteindelijk hebben we er 1 uur en een kwartier over gedaan. Ik (Stefan) vond het een leuke rit, doordat er veel te zien was en we door leuke dorpjes reden. Ook vond ik het systeem van de mensen die bij de matatu hoorden wel grappig. Wanneer ze ergens staan en de chauffeur geeft gas met de koppeling in, dan wil hij vertrekken. Wanneer 1 van de jongens op de deur van de chauffeur ramt (nee, het is geen slaan of tikken, maar rammen) vraagt hij eigenlijk of de matatu sneller kan. Ook lopen die jongens de hele tijd te fluiten, maar ik weet niet zeker of dat is om aandacht te trekken, of dat dat ook een signaal is voor de chauffeur. Ook in de matatu wilde de man aan wie we moesten betalen ons afzetten, maar gelukkig hadden we onze buddies bij die daar een stokje voor staken.

Toen we aankwamen in Sombe leek het maar een klein dorpje. Achteraf gezien was dit ook zo, want het is maar 1 straat met een zijstraat. We liepen vrijwel gelijk naar ons hotelletje, waar we in eerste instantie te horen kregen, dat er maar 3 1persoonskamers in totaal waren gereserveerd. Dus wij dachten dat Damarez en Hope in een kamer zouden gaan. Chris had al voorgesteld om met Jimmy op een kamer te gaan. En dus zouden Mick en ik ook een kamer moeten delen. Wij hadden ons al ingesteld op arm, dus het maakte ons niet echt uit. Het is immers maar voor 2 nachten. Uiteindelijk kwam Hope terug en vertelde ons dat er nog 2 kamers bij gekomen waren. Dit hield in dat Damarez en Hope nog steeds een kamer zouden delen, maar dat de rest een kamer voor zichzelf had. Later op de avond hebben Mick en ik nog gekaart en hebben we nog wat gedronken. Rond 11 uur gingen we naar bed.

De volgende dag gingen we naar de School waar we om 9 uur afgesproken hadden. Het was ongeveer 100 meter lopen naar de school, maar in het Keniaanse tempo dat we liepen, duurde dit toch nog een kwartier. Toen de directrice beschikbaar was gingen we met zijn allen naar binnen en hebben we gepraat over het contract, wat we zouden gaan doen met de computers die ze hebben en als laatste vroeg de directice ook nog aan Mick en mij wat we van Kenia vonden. Toen we klaar waren met het gesprekje werden we meegenomen voor een rondleiding in de school. De school in Sombe is een school die geld gekregen heeft van de overheid en dat is goed te zien. Op het terein zagen we allemaal gebouwen wat geen lokalen waren, maar slaap verblijven voor de leerlingen. Ook kwamen we langs een gebouwtje waar allerlei sponsoren op stonden, samen met het team dat dat gebouwtje had gebouwd. Toen de deur open ging van 1 van de hokjes bleek dat het toiletten waren. Aan de buitenkant waren ze de Nederlandse kleuren geschilderd en dat viel natuurlijk meteen op. Er waren in totaal 16 toiletten gemaakt door waterbouwteam 150. Deze waren ondergebracht in 4 gebouwtjes. Helaas werden de toileten op het moment niet gebruikt, doordat er geen water was. Het was best indrukwekkend om te zien wat er 48 teams geleden gemaakt is. Tevens is dit een school waar ze zonnepanelen hebben voor het computerlokaal.

Ook hebben ze een bibliotheek van in een gebouw van ongeveer 30 bij 10, dus dat is ook niet niks. Toen we naar het computerlokaal liepen, kwamen we langs een ander lokaal. We keken naar binnen en zagen dat het een laboratoriumlokaal was. Ik maakte wat foto's voor het labteam en ging ook weer verder naar het computerlokaal. Daar aangekomen moesten we ongeveer 10 minuten wachten op de ICT leraar van die school. Toen die aan kwam lopen gingen we naar binnen en keken we onze ogen uit. Er stonden ongeveer 20 computers, die super modern waren. Op sommige scholen in Nederland zul je zulke pc's nog niet zien. Voor Hope was dit wel een beetje teleurstellend, doordat er geen enkele pc meer stond van Sasol. Wanneer de school de oude pc's nu weer terug had gegeven aan Sasol was het niet zo erg, want dan kon Sasol ze weer aan een andere school geven. Maar deze school had ze nog wel staan, alleen niet in gebruik. Oftewel, de computers stonden niks te doen en dat vond Hope wel jammer. Ook vond ze het jammer voor de studenten die de pc's hadden geplaatst op de school.

Aan de nieuwe pc's konden we uiteraard niks doen, maar we hebben de 10 oude pc's gepakt en wilde die na gaan kijken. Alleen vertelde de leraar dat we in verband met de stroom maar 1 pc tegelijk konden doen. Dat hebben we maar aangenomen en hebben 1 pc aangesloten. Na het 1 en ander onderzocht te hebben bleek dat de pc opnieuw geinstalleerd moest worden. We moesten dus met zijn 6en gaan zitten kijken hoe een Windows XP installatie verliep. Normaal duurt dat ongeveer 45 minuten en dan is het klaar, maar op deze oude pc's is dat langer. Bij de eerste pc duurde het 3 uur om hem opnieuw te intalleren. Hierna hebben we toch geprobeerd om 2 computer tegelijkertijd aan te zetten en dat werkte gelukkig. Vanaf toen ging het beter, doordat er van de 10 computers ongeveer 5 al klaar waren. Het enige wat er moest gebeuren, was dat er een antivirus programma op gezet moest worden, wat ongeveer 15 min duurt per installatie. We besloten de lunch over te slaan en hebben alleen wat te drinken gekregen. Dit omdat we nog best veel moesten doen.

Aan het eind van de dag zijn we voor de evaluatie nog even naar de directrice geweest. Dit was overigens de eerste keer dat de directrice iets vroeg en dat Mick en ik antwoord moesten geven. Zo vroeg ze wat de grootste uitdaging was vandaag en of alles gelukt was. Ook wilde ze weten ofwe voor de computers die kapot waren en die we niet konden repareren wel de oorzaak achterhaalt hadden. Na vertelt te hebben dat dit het geval was, bood de directrice ons een etentje aan bij een restaurantje. De ICT leraar bracht ons daar en we hebben daar kip met chapati (Keniaanse pannekoek) op.

's Avonds zijn we nog even snel wat water wezen halen in een winkeltje. De rest van de avond hebben we weer gekaart. Tevens hebben we de buddies en Hope geleerd hoe het kaartspel Pesten werkt. Het bleek dat zelfs de spelletjes in Kenia best langzaam gaan. 1 potje Pesten duurde bij Mick en mij ongeveer 5 minuten. Toen zij mee speelden duurde 1 potje ongeveer een half uur. Ze leken het leuk te vinden en daar ging het uiteindelijk toch om. We zijn na de 3 rondjes snel naar bed gegaan, want we moesten al om 6 uur terug naar Kitui. Dit was nodig, zodag Hope bij een vergadering kon zijn om 9 uur. En de rit ongeveer 2 uur zou zijn met de matatu en met de taxi ongeveer 1,5 uur.In eerste instantie zouden we met de matatu terug gaan, maar omdat dat te lang zou gaan duren voor Hope besloot zij de taxi te nemen en ze vroeg wie er mee wilde. Wij vonden dit goed en zo zaten we weer lekker op elkaar gepropt in een taxi met zijn 6en en de chauffeur.

We werden in Kitui gedropt om ongeveer kwart over 7 waarna we naar huis zijn gelopen. We kregen de rest van de dag vrij, wat wel balen is, doordat we ons nu best vervelen. De studenten van het lab zijn ook 3 dagen weg om watermonsters te nemen. Ze doen dit bij de dam van de 3 bouw studenten. Morgen zullen ze weer terugkomen, dus dan zien we ze weer.